0%
برای بسیاری از مهاجران ایرانی، یکی از نخستین و بزرگ‌ترین تصمیم‌های مالی پس از ورود به کانادا، انتخاب میان خرید یا اجاره خانه است. این تصمیم ساده به نظر می‌رسد، اما در عمل، مجموعه‌ای از عوامل اقتصادی، شخصی و روانی در آن دخیل‌اند. شرایط بازار مسکن، میزان درآمد، ثبات شغلی، اهداف بلندمدت و حتی سبک زندگی فردی، همگی در تعیین مسیر نهایی نقش دارند.
در نگاه اول، خرید خانه برای بسیاری از خانواده‌ها به معنای رسیدن به یک نقطه ثبات در زندگی است. مالکیت خانه حس تعلق، امنیت و آینده‌نگری ایجاد می‌کند و به نوعی نشان‌دهنده‌ی استقرار واقعی در جامعه‌ی جدید است. با این حال، واقعیت اقتصادی کانادا نشان می‌دهد که این تصمیم در بسیاری از موارد به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد، ساده و بی‌دردسر نیست. هزینه‌های سنگین اولیه، مالیات‌های متعدد، نرخ‌های بهره‌ی بالا و نوسانات بازار می‌تواند این مسیر را برای مهاجران تازه‌وارد دشوار کند.
از سوی دیگر، اجاره‌نشینی انعطاف بیشتری فراهم می‌کند. برای افرادی که هنوز وضعیت شغلی و اقامتشان تثبیت نشده یا نمی‌دانند در کدام شهر می‌خواهند برای مدت طولانی بمانند، اجاره خانه انتخابی منطقی‌تر است. در واقع، بسیاری از مهاجران در سال‌های اول ورود به کانادا ترجیح می‌دهند چند سالی را اجاره‌نشین باشند تا با محیط، بازار مسکن و شرایط اقتصادی کشور آشنا شوند و سپس تصمیم بگیرند آیا زمان خرید خانه فرا رسیده است یا خیر.
در کشورهایی مانند کانادا، خانه تنها یک سرپناه نیست؛ بلکه یک دارایی با ارزش سرمایه‌ای محسوب می‌شود. آمارها نشان می‌دهد که در دهه‌ی گذشته، متوسط قیمت خانه در شهرهای بزرگ کانادا مانند تورنتو و ونکوور بین ۷۰ تا ۱۰۰ درصد افزایش یافته است. این رشد قیمتی باعث شده تا بسیاری از افراد خرید خانه را نه فقط یک نیاز، بلکه یک سرمایه‌گذاری بلندمدت بدانند.
با این حال، خرید خانه در کانادا نیازمند برنامه‌ریزی دقیق است. حتی با درآمد مناسب، فرد باید هزینه‌های اولیه مانند پیش‌پرداخت، مالیات انتقال ملک، هزینه بازرسی، بیمه، نگهداری و نرخ بهره وام را در نظر بگیرد. از طرف دیگر، افرادی که اجاره‌نشینی را انتخاب می‌کنند، از این هزینه‌ها معاف‌اند، اما در عوض هیچ دارایی بلندمدتی برای خود ایجاد نمی‌کنند.
تصمیم میان خرید و اجاره به وضعیت شخصی هر فرد بستگی دارد. برای مثال، خانواده‌ای که قصد دارد برای مدت طولانی در یک شهر بماند، شغل ثابتی دارد و از نظر مالی آماده است، معمولاً از خرید خانه سود بیشتری می‌برد. در مقابل، کسانی که هنوز به‌دنبال فرصت‌های شغلی بهتر هستند یا نمی‌دانند در کدام شهر قصد ماندن دارند، با اجاره‌نشینی فشار مالی و مسئولیت‌های خود را کاهش می‌دهند.
بازار مسکن در کانادا بسیار پویاست و تفاوت چشمگیری میان استان‌ها وجود دارد. قیمت متوسط خانه در تورنتو بیش از ۹۰۰ هزار دلار است، در حالی که در شهرهایی مانند کلگری یا مونترآل این رقم ممکن است بین ۴۰۰ تا ۶۰۰ هزار دلار باشد. همچنین، نرخ اجاره نیز در هر شهر متفاوت است؛ به‌طور میانگین اجاره یک آپارتمان یک‌خوابه در مرکز شهر تورنتو حدود ۲۲۰۰ دلار، در ونکوور حدود ۲۴۰۰ دلار و در کلگری حدود ۱۵۰۰ دلار در ماه است.
این تفاوت‌ها نشان می‌دهد که تصمیم خرید یا اجاره نمی‌تواند نسخه‌ی واحدی داشته باشد. هر خانواده باید با بررسی دقیق وضعیت مالی، محل زندگی و اهداف آینده‌ی خود، بهترین گزینه را انتخاب کند.
در نهایت، مهم‌ترین نکته برای هر مهاجر این است که تصمیمش آگاهانه باشد. انتخاب عجولانه، بدون بررسی همه هزینه‌ها و شرایط، ممکن است باعث فشار مالی جدی یا حتی از دست رفتن فرصت‌های بهتر شود. خرید خانه در کانادا می‌تواند مسیر ساخت ثروت باشد، اما تنها در صورتی که با برنامه‌ریزی، شناخت کامل بازار و ارزیابی دقیق توان مالی انجام شود.
وقتی صحبت از خرید خانه در کانادا می‌شود، بیشتر افراد تنها به مبلغ اقساط وام مسکن توجه می‌کنند. اما واقعیت این است که مالکیت خانه مجموعه‌ای از هزینه‌های آشکار و پنهان دارد که در مجموع می‌تواند بودجه‌ی ماهانه‌ی خانوار را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهد. برای تصمیم‌گیری درست، باید تصویر واقعی و کاملی از همه‌ی هزینه‌های مرتبط با خرید خانه داشت.
بیشتر خریداران خانه در کانادا از وام بانکی برای پرداخت بخش عمده‌ی مبلغ ملک استفاده می‌کنند. برای مثال، فرض کنید خانه‌ای به ارزش ۵۰۰ هزار دلار خریداری می‌کنید. اگر تنها ۱۰ درصد (۵۰ هزار دلار) به‌عنوان پیش‌پرداخت پرداخت کنید، وامی به ارزش ۴۵۰ هزار دلار با نرخ بهره‌ی ۴.۵ درصد و دوره‌ی بازپرداخت ۲۵ ساله خواهید داشت. در این شرایط، قسط ماهانه‌ی شما حدود ۲۵۸۰ دلار خواهد بود.
با این حال، نرخ بهره در بازار وام مسکن کانادا متغیر است و تغییر تنها نیم درصد می‌تواند صدها دلار به اقساط ماهانه اضافه کند. به همین دلیل، بانک‌ها و مؤسسات مالی انواع وام‌های ثابت (Fixed Rate) و متغیر (Variable Rate) را ارائه می‌دهند و خریداران باید قبل از انتخاب، تفاوت‌های آن‌ها را دقیق بررسی کنند.
همچنین، خریدارانی که کمتر از ۲۰ درصد از ارزش ملک را به‌عنوان پیش‌پرداخت پرداخت می‌کنند، موظف به پرداخت بیمه وام مسکن (CMHC Insurance) هستند. این بیمه در واقع از وام‌دهنده در برابر نکول وام محافظت می‌کند و مبلغ آن معمولاً بین ۲ تا ۴ درصد از کل مبلغ وام است که به اصل وام افزوده می‌شود.
در کنار اقساط وام، مالکان باید هر سال مبلغی را به‌عنوان مالیات ملک (Property Tax) پرداخت کنند. میانگین نرخ مالیات در بیشتر استان‌های کانادا حدود ۰.۷۵ درصد از ارزش ملک است. برای خانه‌ای با ارزش ۵۰۰ هزار دلار، این مبلغ سالانه حدود ۳۷۵۰ دلار یا معادل ۳۱۲ دلار در ماه خواهد بود.
بیمه خانه نیز یکی از هزینه‌های الزامی است. مبلغ آن بسته به موقعیت جغرافیایی، نوع ملک و سطح پوشش متفاوت است، اما به‌طور میانگین بین ۴۰ تا ۸۰ دلار در ماه هزینه دارد. این بیمه معمولاً شامل خسارات ناشی از آتش‌سوزی، سرقت، یا آسیب‌های طبیعی است. در برخی مناطق مستعد بلایای طبیعی (مثل سیل یا زلزله) ممکن است بیمه‌نامه‌های تکمیلی نیز لازم باشد.
علاوه بر مالیات و بیمه، هزینه نگهداری و تعمیرات خانه نیز باید در محاسبه‌ها لحاظ شود. برای خانه‌های مستقل (Detached House)، معمولاً حدود ۱ درصد ارزش ملک در سال صرف نگهداری می‌شود؛ یعنی در مثال ما حدود ۴۱۰۰ دلار یا ۳۴۰ دلار در ماه. در کاندوها (Condo) این هزینه در قالب شارژ ماهانه (Condo Fee) پرداخت می‌شود که معمولاً بین ۳۵۰ تا ۷۰۰ دلار است و شامل نظافت، تعمیرات عمومی، امنیت و مدیریت ساختمان می‌شود.
علاوه بر هزینه‌های ماهانه، خریداران باید هزینه‌های اولیه‌ی خرید را نیز در نظر بگیرند. این هزینه‌ها شامل انتقال سند، هزینه‌های حقوقی، هزینه‌ی بازرسی خانه و مالیات انتقال (Land Transfer Tax) است که معمولاً بین ۳ تا ۵ درصد ارزش ملک را تشکیل می‌دهد. در نتیجه، برای خانه‌ای به ارزش ۵۰۰ هزار دلار، خریدار باید بین ۱۵ تا ۲۵ هزار دلار فقط برای این هزینه‌ها پرداخت کند.
نکته‌ی مهم این است که بسیاری از مهاجران تازه‌وارد به دلیل نداشتن سابقه‌ی اعتباری قوی (Credit Score)، ممکن است نرخ بهره‌ی بالاتری از بانک‌ها دریافت کنند. بنابراین، قبل از هر اقدام، توصیه می‌شود چند ماه برای ساخت سابقه‌ی اعتباری زمان صرف شود تا شرایط دریافت وام مناسب‌تر گردد.
مالکیت خانه به معنای سرمایه‌گذاری بلندمدت است، اما نباید هزینه‌های فروش در آینده را نادیده گرفت. هنگام فروش خانه، معمولاً حدود ۵ درصد از ارزش ملک به‌عنوان کمیسیون مشاور املاک پرداخت می‌شود. این مبلغ برای خانه‌ی ۵۰۰ هزار دلاری معادل ۲۵ هزار دلار است. علاوه بر آن، هزینه‌های حقوقی و آماده‌سازی ملک نیز وجود دارد.
در کنار این هزینه‌ها، ریسک نوسانات بازار مسکن را هم باید در نظر گرفت. افت قیمت ملک یا افزایش نرخ بهره می‌تواند ارزش سرمایه‌گذاری را کاهش دهد. بنابراین، خرید خانه در کانادا باید با دید بلندمدت و تحلیل دقیق اقتصادی انجام شود، نه صرفاً از روی احساسات یا فشار اجتماعی.
پس از بررسی جزئیات هزینه‌های خرید خانه در کانادا، حالا نوبت به مقایسه‌ی عملی و عددی میان خرید و اجاره می‌رسد. بسیاری از افراد تصور می‌کنند اگر مبلغ قسط وام کمی بیشتر از اجاره باشد، خرید خانه گزینه‌ی بهتری است. اما این مقایسه سطحی است، زیرا خرید خانه مجموعه‌ای از هزینه‌های پنهان و مزایای سرمایه‌گذاری بلندمدت دارد که باید در محاسبه‌ی جریان نقدی ماهانه در نظر گرفته شود.
برای درک بهتر موضوع، فرض کنید قصد دارید یک آپارتمان یک‌خوابه در شهر تورنتو را تهیه کنید.
اجاره‌ی ماهانه این ملک حدود ۲۲۰۰ دلار است.
اگر همین ملک را بخرید با قیمت تقریبی ۵۰۰ هزار دلار، با پیش‌پرداخت ۱۰ درصدی (۵۰ هزار دلار) و وامی به ارزش ۴۵۰ هزار دلار با نرخ بهره‌ی ۴.۵ درصد، قسط ماهانه شما حدود ۲۵۸۰ دلار خواهد بود.
در نگاه اول، تفاوت اجاره و خرید تنها ۳۸۰ دلار در ماه است. اما وقتی سایر هزینه‌ها مانند مالیات (۳۱۲ دلار)، بیمه (۶۰ دلار) و نگهداری (۴۰۰ دلار) را هم اضافه کنیم، هزینه‌ی واقعی مالکیت خانه به حدود ۳۴۰۰ دلار در ماه می‌رسد.
در مقابل، مستأجر فقط همان ۲۲۰۰ دلار اجاره را پرداخت می‌کند. بنابراین، اختلاف جریان نقدی میان خرید و اجاره حدود ۱۲۰۰ دلار در ماه خواهد بود — مبلغی که در نگاه اول شاید کوچک به نظر برسد، اما در طول سال معادل ۱۴,۴۰۰ دلار است.
فرض کنید شخصی تصمیم می‌گیرد به جای خرید خانه، اجاره‌نشینی کند و این تفاوت ۱۲۰۰ دلاری را هر ماه در یک صندوق سرمایه‌گذاری با بازده سالانه ۸ درصد پس‌انداز کند. با محاسبه‌ی بهره‌ی مرکب، این فرد پس از ۲۵ سال حدود ۱.۷ میلیون دلار دارایی خواهد داشت.
این عدد قابل توجه است و نشان می‌دهد که اجاره‌نشینی می‌تواند در صورتی که همراه با انضباط مالی و سرمایه‌گذاری مستمر باشد، در بلندمدت حتی از خرید خانه هم سودآورتر شود.
اما در عمل، بسیاری از افراد چنین انضباطی ندارند. تفاوت بزرگ میان قسط و اجاره در نهایت صرف هزینه‌های روزمره، سفر، خریدهای غیرضروری یا حتی تورم می‌شود. در حالی که در حالت خرید، پرداخت اقساط نوعی پس‌انداز اجباری است که به شکل افزایش دارایی در ملک ذخیره می‌شود.
در کنار جریان نقدی ماهانه، باید به افزایش ارزش ملک (Appreciation) نیز توجه کرد. در دهه‌ی گذشته، قیمت مسکن در شهرهای بزرگ کانادا مانند تورنتو، ونکوور و اتاوا به‌طور میانگین سالانه بین ۵ تا ۱۰ درصد افزایش یافته است. این رشد باعث شده که بسیاری از صاحبان خانه، حتی با وجود هزینه‌های بالا، در بلندمدت سود قابل توجهی به دست آورند.
برای مثال، اگر ارزش یک خانه‌ی ۵۰۰ هزار دلاری در مدت ۲۰ سال تنها ۵ درصد در سال رشد کند، ارزش آن در پایان این دوره به بیش از ۱.۳ میلیون دلار خواهد رسید. این یعنی علاوه بر مالکیت یک دارایی پایدار، سرمایه‌گذاری شما هم رشد کرده است.
در مقابل، مستأجر در این مدت ممکن است صدها هزار دلار اجاره پرداخت کرده باشد، بدون اینکه مالک هیچ دارایی‌ای شود.
در دوره‌هایی که نرخ بهره بالا می‌رود (مانند سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۵)، خرید خانه ممکن است به‌دلیل افزایش اقساط وام کمتر مقرون‌به‌صرفه باشد. اما در صورت کاهش نرخ بهره و افزایش تورم، خرید خانه به‌عنوان راهی برای حفظ ارزش پول اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
در واقع، تصمیم نهایی بین خرید و اجاره باید با در نظر گرفتن روند اقتصادی کشور، ثبات شغلی فرد و افق زمانی اقامت گرفته شود. کسی که تنها برای چند سال در کانادا اقامت دارد، بهتر است اجاره‌نشینی را انتخاب کند. اما اگر قصد ماندن طولانی‌مدت و ایجاد ثبات دارد، خرید خانه گزینه‌ای هوشمندانه‌تر است.
تصمیم بین خرید یا اجاره خانه فقط یک انتخاب مالی نیست؛ بلکه بازتابی از سبک زندگی، اهداف بلندمدت و حتی دیدگاه شما نسبت به آینده است. در حالی که خرید خانه حس ثبات و مالکیت ایجاد می‌کند، اجاره‌نشینی انعطاف و آزادی بیشتری به همراه دارد. هر دو گزینه مزایا و چالش‌های خاص خود را دارند و شناخت دقیق آن‌ها می‌تواند مسیر تصمیم‌گیری را روشن‌تر کند.
نخستین و شاید مهم‌ترین مزیت خرید خانه، ایجاد ثبات مالی و روانی است. وقتی شما مالک خانه هستید، دیگر نگران تمدید قرارداد یا تصمیم‌های ناگهانی صاحبخانه نیستید. می‌توانید برای سال‌های طولانی در یک محل زندگی کنید، فرزندانتان را در همان محله به مدرسه بفرستید و حس واقعی «خانه‌دار شدن» را تجربه کنید.
پرداخت اقساط وام نیز در عمل نوعی پس‌انداز اجباری محسوب می‌شود. هر ماه بخشی از وام شما بازپرداخت می‌شود و به‌تدریج مالکیت شما بر خانه افزایش می‌یابد. در واقع، به‌جای پرداخت اجاره به شخص دیگر، شما در حال سرمایه‌گذاری روی دارایی خود هستید.
از سوی دیگر، افزایش ارزش ملک در بلندمدت یکی از مهم‌ترین مزایای خرید خانه است. در بسیاری از شهرهای کانادا، به‌ویژه تورنتو و ونکوور، رشد قیمت مسکن در ۱۰ سال گذشته بین ۷۰ تا ۱۰۰ درصد بوده است. این یعنی در کنار سکونت، دارایی شما هم در حال افزایش است.
علاوه بر این، مالکیت خانه به شما آزادی عمل بیشتری می‌دهد. می‌توانید دکوراسیون را تغییر دهید، بازسازی انجام دهید یا فضای داخلی را مطابق سلیقه‌ی خود طراحی کنید — آزادی‌ای که در اجاره‌نشینی معمولاً وجود ندارد.
در مقابل، خرید خانه مسئولیت‌های مالی سنگینی به همراه دارد. علاوه بر اقساط وام، باید مالیات، بیمه، تعمیرات و هزینه‌های نگهداری را نیز بپردازید. اگر خانه مستقل (Detached House) داشته باشید، هر سال بخشی از درآمدتان باید صرف هزینه‌های غیرقابل‌پیش‌بینی مانند تعمیر سیستم گرمایش، رنگ‌آمیزی، یا بازسازی شود.
از طرف دیگر، خرید خانه انعطاف شما را محدود می‌کند. اگر به دلایل شغلی یا خانوادگی نیاز به جابه‌جایی داشته باشید، فروش خانه زمان‌بر و پرهزینه است. بازار مسکن ممکن است در زمان فروش در رکود باشد و شما نتوانید خانه را با قیمت دلخواه بفروشید.
همچنین، خرید خانه برای کسانی که درآمد ثابتی ندارند یا تازه وارد بازار کار شده‌اند، می‌تواند فشار روانی و مالی ایجاد کند. در چنین شرایطی، تعهد بلندمدت وام ممکن است بیشتر از توان مالی فرد باشد و باعث استرس و محدودیت در سایر تصمیم‌های مالی شود.
مزایا: آزادی، انعطاف و آرامش مالی کوتاه‌مدت
بزرگ‌ترین مزیت اجاره‌نشینی، آزادی و انعطاف‌پذیری است. مستأجر می‌تواند با پایان قرارداد، محل زندگی خود را به‌راحتی تغییر دهد. این ویژگی به‌ویژه برای مهاجران تازه‌وارد اهمیت دارد، زیرا به آن‌ها فرصت می‌دهد ابتدا محیط و بازار مسکن را بشناسند و سپس در زمان مناسب تصمیم به خرید بگیرند.
اجاره‌نشینی همچنین نیاز به سرمایه‌ی اولیه‌ی بالا ندارد. برخلاف خرید خانه که به پیش‌پرداخت، مالیات انتقال و هزینه‌های حقوقی نیاز دارد، در اجاره معمولاً تنها پرداخت ودیعه و اجاره‌ی ماه اول کافی است. این موضوع باعث می‌شود نقدینگی فرد حفظ شود و بتواند سرمایه‌اش را در مسیرهای دیگری مانند تحصیل، راه‌اندازی کسب‌وکار یا سرمایه‌گذاری مالی به کار گیرد.
از جنبه‌ی روانی نیز، مستأجران فشار کمتری برای پرداخت هزینه‌های غیرمنتظره دارند. اگر لوله‌ای بشکند یا سیستم گرمایش از کار بیفتد، مسئولیت تعمیر آن بر عهده‌ی صاحبخانه است. این موضوع به‌ویژه برای کسانی که هنوز درآمد ثابتی ندارند، آرامش خاطر ایجاد می‌کند.
معایب: نداشتن دارایی و عدم ثبات بلندمدت
اما اجاره‌نشینی نیز معایب خود را دارد. مهم‌ترین آن، عدم ایجاد دارایی است. اجاره در واقع پرداختی است که بازدهی ندارد و پس از سال‌ها پرداخت، هیچ سرمایه‌ای برای فرد باقی نمی‌گذارد.
همچنین، مستأجر در معرض تصمیم‌های صاحبخانه قرار دارد. ممکن است قرارداد تمدید نشود یا اجاره افزایش پیدا کند. در برخی استان‌ها، دولت سقف مشخصی برای افزایش اجاره تعیین کرده است، اما در شهرهای پرجمعیت مانند تورنتو یا ونکوور، حتی با این محدودیت‌ها نیز فشار مالی برای مستأجران زیاد است.
از نظر احساسی نیز، مستأجر معمولاً حس تعلق کمتری به محل زندگی خود دارد. محدودیت در تغییر دکوراسیون، نگهداری حیوان خانگی یا بازسازی، باعث می‌شود فضای اجاره‌ای همیشه موقتی به نظر برسد
در نهایت، تصمیم بین خرید یا اجاره به وضعیت مالی، افق اقامت و اهداف بلندمدت شما بستگی دارد. اگر درآمد پایدار، شغل ثابت و برنامه‌ی زندگی بلندمدت در کانادا دارید، خرید خانه می‌تواند سرمایه‌گذاری مطمئن و گامی به‌سوی ثبات مالی باشد.
اما اگر هنوز در مرحله‌ی جست‌وجوی شغل یا شهر مناسب هستید، یا نمی‌خواهید درگیر مسئولیت‌های سنگین مالی شوید، اجاره‌نشینی منطقی‌تر است. بسیاری از مهاجران موفق در کانادا ابتدا چند سال اجاره‌نشین بوده‌اند، سپس با شناخت کامل بازار و برنامه‌ریزی مالی دقیق، خانه‌ی خود را خریده‌اند.
خیر. خرید خانه در همه شرایط بهترین گزینه نیست. این تصمیم به میزان درآمد، ثبات شغلی و برنامه‌ریزی بلندمدت شما بستگی دارد. خرید خانه در بلندمدت معمولاً باعث افزایش دارایی می‌شود، اما در کوتاه‌مدت می‌تواند فشار مالی زیادی ایجاد کند.
برای مثال، اگر نرخ بهره بالا باشد یا قیمت خانه‌ها رشد غیرواقعی داشته باشد، ممکن است هزینه مالکیت در چند سال نخست بسیار بیشتر از اجاره باشد. در چنین شرایطی، اجاره‌نشینی می‌تواند گزینه‌ای منطقی‌تر تا زمان تثبیت بازار باشد.
برای خانه‌هایی با ارزش کمتر از ۵۰۰ هزار دلار، حداقل پیش‌پرداخت ۵ درصد از قیمت ملک است. برای خانه‌های گران‌تر، این درصد افزایش می‌یابد. اگر کمتر از ۲۰ درصد پرداخت کنید، باید بیمه وام مسکن (CMHC Insurance) بپردازید.
اما افرادی که توان پرداخت ۲۰ درصد یا بیشتر را دارند، علاوه بر معافیت از بیمه، از نرخ بهره‌ی بهتری نیز بهره‌مند می‌شوند. به همین دلیل توصیه می‌شود پیش از خرید، برنامه‌ای برای پس‌انداز تدریجی پیش‌پرداخت تنظیم کنید تا هزینه‌ی کلی وام کاهش یابد.
علاوه بر اقساط وام، چند هزینه‌ی پنهان وجود دارد که بسیاری از خریداران تازه‌کار از آن غافل‌اند:
مالیات ملک (Property Tax): میانگین سالانه ۰.۷۵ درصد از ارزش ملک
هزینه‌های حقوقی و انتقال سند: حدود ۱ تا ۲ درصد از ارزش ملک
هزینه بازرسی و ارزیابی: بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار
شارژ کاندو یا نگهداری خانه: حدود ۳۵۰ تا ۷۰۰ دلار در ماه
بیمه وام مسکن (در صورت پیش‌پرداخت کمتر از ۲۰ درصد)
توجه به این هزینه‌ها پیش از اقدام به خرید، می‌تواند از فشار مالی پس از معامله جلوگیری کند.
اگر قصد خرید یا اجاره خانه را در کانادا دارید، انتخاب مسیر درست برای حواله دلار کانادا ، می‌تواند تفاوت میان یک معامله آسان و یک تجربه پر‌دردسر باشد. صرافی آینده با سال‌ها تجربه حواله دلار به کانادا را با امنیت، سرعت و شفافیت کامل انجام می‌دهد.